Ik weet niet hoe het bij u zit, maar bij mij neemt het witte-wijnseizoen een vliegende start vanaf april. De schuldige? Het witte goud: de asperge. Die passeert elke week minstens één keer op het bord en daar hoort witte wijn bij. Geen discussie. Volgens het klassieke kookboek kies je als begeleider een Pinot Blanc of een Sauvignon Blanc uit de Loire. Lekker veilig, niets mis mee. Maar de wijnhandelaren en supermarkten zijn zo divers in hun aanbod dat niet variëren doodzonde is. Mijn devies: ga eens voor een uitdaging met een G.
Weense Wals
Een Grüner Veltliner uit Oostenrijk is heerlijk zesty citrusfris. Het granny-smithzuurtje dat je proeft gaat als geen ander bij de scherpe bitterheid van asperges uit volle grond. De druif is ook ideaal als tegengewicht bij een slaatje met intens smakende stukjes rauwe asperge. Alle supermarktketens hebben tegenwoordig een Grüner Veltliner in de aanbieding voor een euro of zeven. Voor een klein beetje meer haalt u bij de wijnhandelaar nog meer klasse in huis. Aarzel trouwens niet om goed te walsen met het glas: de Grüner Veltliner speelt de eerste viool rond Wenen en de Donau.
Grillige ‘Griek’
Ook Italië heeft een leger G-wijnen die hun zuiderse charmes maar wat graag uitproberen op onze Vlaamse schone. Wat dacht u van een Siciliaanse Grillo. Minder populistisch dan Beppe en zijn 5-sterrenbeweging, wel even democratisch qua prijs. Grillo is bezig aan een opmars in onze rekken. Denk aan echte plezierwijnen die ideaal passen bij asperges op een terrasje onder de lentezon.
Of nog: op de vulkanische tufsteen rond Napels vinden we de Greco. In Campanië Greco di Tufo genoemd. Een aromatische topdruif die -in de handen van goeie wijnmakers- de mineraliteit van de bodem vertaalt. Ga bij Grillo en Greco voor de friszure flessen en vermijd de overrijpe zoetigheid die helaas opduikt in te goedkope bulkvarianten. Een beetje trial and error dus. Maar heeft u iets tegen proeven?
Soavemente
In het noorden van Italië vinden we nog een prikkelende G-spot: de Soave-appelatie nabij Verona. Waar zit dan de G? Bij de Garganegadruif die ze in de fles stoppen. In een niet zo ver verleden werd Garganega vakkundig mismeesterd door industriële producenten die gemakkelijk winst maakten met hoge opbrengsten per hectare. Lees: zure transparante flutwijntjes zonder enige smaak. Nog steeds vlot te vinden in de Italiaanse supermarkt in 3-literflessen of helaas in het glas bij malafide restaurateurs in Venetië of Verona die hun menu turistico slijten zonder enig eergevoel (maar mét afschuwelijke foto's van elk gerecht).
Vergeet deze horror, terug naar het orgasme op de tong. Want gelukkig waait er bij veel producenten een moderne wind van lagere opbrengsten, moderne vinificatie en frisse elegante resultaten. Kies bij voorkeur voor een Soave Classico uit het historische kernland van de appelatie. Strengere oogstvereisten en de vulkanische bodem geven een verfijnde wijn met meer karakter dan de reguliere Soave. Persoonlijke favoriet: het wijnhuis Pieropan.
Nog een voordeel als u een Soave op tafel zet: u kan bij vrienden uitpakken met een wijnweetje. Vaak wordt de Garganega bijgestaan door een andere druif die doet denken aan een personnage uit Friends. U zal het nooit vergeten. Kent u Joey Trebbiano? Ik heb het over Trebbiano di Soave. How you doin’?
Casanova
Afsluiten doen we in het groene hart van de laars in Umbrië. Daar grossiert de Grechetto, letterlijk ‘klein Griekje’, in witte eenvoud. Ze maakt samen met een hoop andere druiven deel uit van de alom bekende witte Orvieto-wijn. Ook hier geldt het verhaal van Soave en de switch van bulk naar kwaliteit. Toch verkies ik Grechetto in zijn pure vorm zoals enkele producenten in Montefalco (Perticaia en Arnaldo Caprai) hem interpreteren. Een friszure aromatische maaltijdbegeleider. Kortom de ideale Casanova voor onze Vlaamse witte maagd.
En nu schillen en drinken!
